Δευτέρα 2 Ιουλίου 2012

«Raising the Utopian Cities»





εικόνα: http://www.trikalaola.gr/media/k2/items/cache/cee6e1b94fdb1ee78afa93ccd448a63d_XL.jpg
http://issuu.com/mariakarachristou/docs/paper_ghost_1



«Raising the Utopian Cities»
Ενάντια και πέρα από την εμπειρική πραγματικότητα οι δημιουργίες της Έκθεσης «RaisingtheUtopianCities», της εικαστικού Μαρίας Καραχρήστου,  δημιουργούν μια διαλεκτική σχέση με το ιδεατό και το ασυμβίβαστο. Αναστοχάζονται στην πρακτική των αντικειμένων,παρουσιάζουν διαφορετικά,  όσα προσπερνάμε στην καθημερινότητά μας. Σκιές, με το παιχνίδι του άσπρου με το μαύρο, να εικονοποιεί τα απροσπέλαστα ανθρώπινα αδιέξοδα. Αλληγορικός, εικαστικός λόγος, όχι πάντα εύκολα ερμηνευμένος, δυναμικός ωστόσο, απευθύνεται στην ανθρώπινη αισθητική, ζητώντας με τον ίδιο τρόπο την παραδοχή ή την άρνηση. Κομμάτια ουτοπικών πόλεων, καθρέφτισμα της ανθρώπινης δημιουργίας, συνθέτονται και επαναπροσδιορίζουν τη γέννησή τους στο χώρο. Σκοτεινά κομμάτια κτιρίων, ανασυντίθενται ενώ  κραυγάζουν την έλλειψη του ήλιου και της ζωής. «Είμαι κιόλας νεκρός λυσσασμένος για φως» όπως λέει στο τραγούδι του «μικρός μονομάχος» ο Δ. Σαββόπουλος.
 Η παρουσία του ανθρώπινου προσώπου υπονοείται και θρυμματίζεται πάνω σε σκληρές γωνίες, ασφυκτιά σε περιγεγραμμένους κύκλους, βυθίζεται σε υποψίες πελάγους, αιωρείται και χάνεται σε άγνωστους ανέμους.  Κραυγή αγωνίας, ή προσπάθεια υπέρβασης της ουτοπίας; Συντριβή με την πραγματικότητα ή επιβεβαίωση του δυνάμει εφικτού; Στο τέλος του οραματισμού της ιδανικής πολιτείας με πόλεις που πρόδωσαν το όνειρο του ιδανικού, η εικαστική παρέμβαση και δημιουργία ανακατασκευάζει και σηματοδοτεί το καινούργιο. 
Ανεξάρτητα από το πόσο ή όχι καταλαβαίνουμε μια εικαστική γλώσσα και με γνώμονα ότι το  φαντασιακό δεν αποτελεί πραγματικότητα μπορούμε να το υπερασπιστούμε ως απαραίτητο για την ύπαρξή μας. Γιατί εξάλλου όπως λέει κι ο ποιητής Ν. Καρούζος, «να με σώσουν τα όνειρα ή να με συντρίψουν; Ένα τα’ ονομάζω».

Σουλτάνα Γκαργκάνα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου