Φωτογραφία. Μνήμη και περιγραφή. Ο εσωτερικός μονόλογος του φωτογράφου. Οπτική ποίηση με λέξεις που δεν υπάρχουν σε κανένα λεξικό. Ο δημιουργός και ο θεατής εκατέρωθεν ντύνουν με δικά τους λόγια το έργο, ζωντανεύουν τις δικές τους μνήμες.. Αν σκεφτούμε πως η κάθε φωτογραφία συντίθεται από το γεγονός και τον χρόνο θα διαπιστώσουμε ότι ενώ το γεγονός αποτυπώνεται αναλλοίωτο και με τον τρόπο που το προβάλλει ο φωτογράφος, ο χρόνος μέσα από τη φυλακή του ζωντανεύει μνήμες και τις προβάλλει μέσα από την φωτογραφία. Μέσα από την ακινησία η αέναη κίνηση του μυαλού στοιχειοθετεί τις χρονικές στιγμές, ζωντανεύει ήχους, μυρωδιές, αισθήματα.
Τα πρόσωπα των ανθρώπων αλλάζουν. Αλλοιώνονται από τα συναισθήματα της στιγμής. Ποτέ ένα πρόσωπο δεν είναι το ίδιο , όσο και να προσπαθεί. Γι αυτό ο ζωγράφος δημιουργώντας ένα πορτρέτο δεν αποτυπώνει με χτύπημα ντιρέκτ στον καμβά τις υπάρχουσες γραμμές αλλά συνοψίζει την αλήθεια του προσώπου από την διαδοχή των χρονικών στιγμών, από τις αλλαγές της έκφρασης. Στην τέχνη της φωτογραφίας η αίσθηση είναι διαφορετική. . Ότι θέλει να διηγηθεί μια φωτογραφία βρίσκεται περιορισμένο στο παραλληλόγραμμό της. Στο πάτημα ενός κουμπιού, σε μια φυσαλίδα χρόνου, ο καλλιτέχνης αιχμαλωτίζει τη στιγμή και δημιουργεί την εικόνα. Αποτυπώνεται το απόλυτα συγκεκριμένο το οποίο όμως προέρχεται από έναν αφαιρετικό κόσμο. Το πιο ειλικρινές ψέμα στον κόσμο του καλλιτέχνη.
Σ.ΓΚ.
Αισθητική πλευρά νοηματική λειτουργία.
Υπαινίσσεται το απρόσωπο. Το ανέκφραστο.
Σχέση, μοναξιά.
Κέρινα ομοιώματα. Δεν γερνάνε.
Άδεια βλέμματα.
Που βρίσκεται η υπέρβαση;
Στο ζωντάνεμά της απολίθωσής τους ;
Στην κέρινη μετάλλαξη μας ώστε να μοιάζουμε μ’ αυτές;
Κούκλες στη βιτρίνα: Δεσμοφύλακες στη φυσαλίδα του χρόνου
Νυχτερινές διαδρομές σε μια πόλη που κοιμάται. Ο Γιάννης Μαυρικάκης οπλίζει την ψηφιακή και τραβάει φωτογραφίες. Σφετερίζεται δικές του προσωπικές στιγμές φωτίζει την αισθητική πλευρά του θέματος που επιλέγει και αφήνει σε μας το διάλογο με το θέμα.
Κούκλες σε βιτρίνες.
Χρόνος φυλακισμένος σε ακίνητες παγωμένες μορφές. Ποιο είναι άραγε το νοητό βάρος της συγκεκριμένης επιλογής και ποια η νοηματική τους λειτουργία; Τι έχουν να πουν αυτά τα όμορφα, βουβά προσφερόμενα πλάσματα στον καλλιτέχνη φωτογράφο και κατ’ επέκταση σε μας που τα κοιτάμε;
Η αισθητική τους πλευρά φλερτάρει με το άφθαρτο και το αναλλοίωτο. Η πατίνα του χρόνου αφήνει αμετάβλητη την πλαστικότητα τους. Φτιάχτηκαν ως μίμηση του ανθρώπου. Με την εξιδανίκευση των χαρακτηριστικών και την αποθέωση των ιδανικών τους αναλογιών, στοιχειώνουν τα όνειρα, εξουσιάζουν τη σκέψη, τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το κάλλος. Ελέγχουν τα κριτήρια των επιλογών μας και πολύ συχνά γίνονται πρότυπά. Ακόμα και τα ρούχα που φοράνε λες και φτιάχτηκαν για τις ίδιες κι από συγκατάβαση προσφέρονται σε ανθρώπους με σώματα που μοιάζουν τα δικά τους.
Αντικείμενα που φτιάχτηκαν ως μίμηση ανθρώπου έγειραν τη ζυγαριά και από υποτακτικοί έγιναν δυνάστες, οριοθετώντας το ωραίο, στα άνευρα μέλη τους. Ο μύθος του Πυγμαλίωνα ακόμη κατατρέχει τον άνθρωπο. Ο αιώνιος πόλεμος ανάμεσα στο αρσενικό και το θηλυκό. Αυτός πλάθει και δίνει πνοή στο δημιούργημα και αυτό με τη σειρά του απορρίπτει τον πλάστη και δημιουργό.
Όμως,, δεν μπορεί κανείς να μη διακρίνει τη μοναξιά και τη θλίψη μέσα στον αμίλητο και γεμάτο αυτάρκεια κόσμο τους. Η υπέρβαση αυτού του κόσμου που ίσως κρύβεται στον καθένα από μας μπορεί να είναι ένας από τους πολλούς διαλόγους που μπορεί να κάνει κανείς με το θέμα των συγκεκριμένων φωτογραφιών. Εξάλλου κάθε έργο τέχνης μιλάει στον καθένα από μας στη δική του γλώσσα.
Σ.ΓΚ.
Σε αντίθεση με το νερό και το χρόνο, το νερό στο ποτήρι ακίνητο..
Νερό, καθρέφτης ζωντανός.
Όλα γυάλινα. Καθένα τους διαφορετικό.
Εγωιστική μοναξιά, ή ανάγκη για συνύπαρξη;
Σιωπηλό νερό. Μάζεψε ήχους στη διαδρομή και τώρα ασάλευτο φυλάει τα μυστικά του. Η φωτογράφος Ζιζέλ Λούμπσεν φωτογράφισε κορίτσια ντυμένα θέες κάτω από το νερό. Η ίδια λέει στο νερό όλα είναι αληθινά.
Ποτήρια με νερό σε τραπεζάκια έξω
Ο καλλιτέχνης δεν φωτογραφίζει μόνο κούκλες. Θαμώνας των καφέ της πόλης, φωτογραφίζει το πρώτο κέρασμα, που δεν είναι άλλο από το παγωμένο νερό σε γυάλινο χοντρό ποτήρι. Διάφανο φιλί σε διψασμένο στόμα. Να πιω απ’ το ποτήρι σου τα μυστικά να μάθω εγώ για το χατίρι σου ακόμα τι θα πάθω …
Ποτήρια με νερό σε τραπεζάκια έξω. Ή και μέσα! Δίπλα ο ελληνικός καφές με το καϊμάκι, τα κουλουράκια και το κομπολόι για τους μερακλήδες. Κάποιες φορές δυο λουλουδάκια να ξεδιψάνε στο δικό τους ποτήρι και κάποια άλλα χάρτινα να καθρεφτίζουν το κόκκινό τους μέσα στο νερό. Σαν τους μάντεις των παραμυθιών που έβλεπαν τα μελλούμενα σε ασημένια τάσια. Το αμίλητο το νερό στο γυάλινο του ποτηριού, πρόσκληση σε μαντέματα, φιλιά και μυστικά ανθρώπων που διάλεξαν να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι.
Ποτήρια με νερό. Το πρώτο κέρασμα. Από τις φλέβες της γης στο γυάλινο ποτήρι. Υπαινικτική η ανθρώπινη παρουσία, το ίδιο έντονη με την απουσία. Σημείο αναφοράς το ποτήρι με το νερό. Πρόσκληση για συνύπαρξη. Αποδοχή και άρνηση. Διάφανα όλα! Τίποτα δεν μπορεί να κρυφτεί. Σημάδια από κραγιόν. Λεκέδες. Μικρά σκουπιδάκια…
Νερό κοινή ανάγκη. Νερό της λησμονιάς. Νερό της θύμισης.
Καθημερινά αντικείμενα. Καθαρά περιγράμματα. Ο κόσμος όλος οριοθετείται στο τραπεζάκι. Πρόσκληση σε σχέση. Δεν τα φορτώνει με τα βάρη της ψυχής του, δεν μας κάνει καν να αναρωτιόμαστε αν υπάρχουν.
Υλικό: Χοντρό γυαλί σπάει και δεν μετράμε την αξία του αλλά τη χρηστικότητά του
Σ.ΓΚ.
Οι φωτογραφίες είναι του Γιάννη Μαυρικάκη
Ο Γιάννης Μαυρικάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1959. Το 1977 εισάγεται με υποτροφία και την καλύτερη βαθμολογία στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Σπουδάζει και παίρνει πτυχίο Ζωγραφικής με δασκάλους τον Δημήτρη Μυταρά και τον Παναγιώτη Τέτση.
Ο Ι.Μαυρικάκης έχει λάβει μέρος σε ένα αριθμό ατομικών και ομαδικών εκθέσεων Ζωγραφικής αλλά και φωτογραφίας και περισσότερα από τα έργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Από το 1987 έχει εργαστεί σαν καθηγητής Αισθητικής Αγωγής στη Μέση Εκπαίδευση καθώς επίσης, έχει συνεργαστεί με Πολιτιστικούς Οργανισμούς, διδάσκοντας ζωγραφική σε μικρές ηλικίες.
Από το 2003 κατοικεί μόνιμα στα Τρίκαλα και διδάσκει στο Μουσικό Σχολείο Τρικάλων.
http://www.trikalanews.gr/events___ekdiloseis/ek8esi_zografikis_tou_ioanni_maurikaki_sto_eikastiko_kentro_trikalon_.html
Δύο καινούρια διηγήματα και ένα ποίημα του Αλέξανδρου Βαναργιώτη,διαβάστηκαν ως συνοδευτικό υλικό στην Έκθεση
Ο Αλέξανδρος Βαναργιώτης είναι ο συγγραφέας του βιβλίου "Διηγήματα για το τέλος της μέρας".
Ο συγγραφέας γεννήθηκε στα Τρίκαλα Θεσσαλίας το 1966. Σπούδασε ελληνική φιλολογία στη φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και εργάζεται ως εκπαιδευτικός στη Μέση Δημόσια Εκπαίδευση. Διηγήματα ή ποιήματά του δημοσιεύτηκαν στα περιοδικά Πλανόδιον, Μπιλιέτο, Εντευκτήριο, Οροπέδιο, Πανδώρα, Κηρήθρες, Εμβόλιμον και Ραπόρτο
http://www.greekpoetry.gr/banargiotis.html
Τα κείμενα είναι της Σουλτάνας Γκαργκάνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου